غزل 12

اضطراب

اين خيابان‏ها  اسير اضطرابم مي‏ كند

با چراغ قرمزش دارد جوابم مي‏ كند

بايد از پس كوچه ها راهي به ميدان وا كنم

بوق هاي مُمتد اينجا خرابم مي‏ كند

كلّ مترو قدر يك سوزن برايم جا نداشت

خط واحد هم سوار پاركابم مي‏ كند

از ترافيك و شلوغي خيابان بگذريم

آفتاب نامروّت هم كبابم مي‏ كند

كوه يخ باشم اگر از خطّه‏ ي قطب شمال

هُرم خورشيد جنوبي زود آبم مي‏ كند

شهر سبزم از « بفرماييد آقا»ها پُر است

صاحب بقّالي اينجا « هوي» خطابم مي ‏كند

روي پيشاني من چيزي نوشته؟ پس چرا

 هر دغل باز كلك هالو حسابم مي‏ كند؟

زود برگردم كه كفر شهر شيطان واره ‏ها

دارد آخر منكر « امّ الكتابم » مي‏ كند .سیامک روشن